Ik ben een aardbei
"Mama, je moet ook eens een mooi kleedje voor jezelf maken."
Lieve woorden van de dochter. Jammer genoeg is naaien voor mezelf een pak lastiger dan naaien voor kinderlijfjes.
Heb ik dan nog nooit een jurk voor mezelf proberen naaien? O jawel, in de voorbije jaren passeerden er al twee pogingen de revue. Aan mijn toon kunt u wellicht al afleiden dat die pogingen niet echt tot een draagbaar resultaat leidden of gelijk wat voor resultaat tout court.
Voor de volledigheid: slaapkleedjes tel ik niet mee. Daarvan heb ik wel al enkele exemplaren in de kast liggen, genaaid op basis van mijn zelfgetekende patroon 'Patattenzak'. Daar is geen kunst aan. Maar echt draagbare jurken voor overdag? Da's een ander paar mouwen ... letterlijk én figuurlijk.
Mijn eerste poging betrof een patroon van Butterick. Ik heb er welgeteld 1 patroondeel van overgenomen voor ik tot de conclusie kwam dat het veel te hoog gegrepen was en het gevecht met het flinterdunne, ultragekreukte flutpapier niet waard was. Het patroon werd daarop verbannen naar de categorie "misschien ooit eens".
Bij de tweede poging wou ik de Cambie Dress van Sewaholic maken. Hiermee ben ik iets verder geraakt. Ergens in een duister hoekje van mijn stoffenkast ligt nog een halve testversie stof te vergaren. Hoewel er geen deftig resultaat was, heb ik hier wel een belangrijke les geleerd: geloof wat de patroontekenaars, en met hen het halve internet, beweren over het patroon. In het geval van deze jurk: het patroon is getekend voor dames met een peervorm (lees: smalle schouders en bredere heupen). Wie mij in real life kent, is nu alvast aan het schateren / rologen / facepalmen schrappen wat niet past. Voor wie mij niet kent: ik - heb - geen - peervorm. Integendeel ... ik ben een aardbei, dat is te zeggen: bredere schouders en smalle heupen. Het compleet tegenovergestelde dus. U valt wellicht niet van verbazing achterover als ik u zeg dat de jurk niet paste ...
Ondertussen schrijven we enkele jaren ervaring later en vond ik het tijd voor een nieuwe poging. In de La Maison Victor editie van sept/okt. 2017 stond het ideale model voor deze sprong in het diepe. Een model dat geen ingewikkelde technieken vereist en gemaakt kan worden uit makkelijk te verwerken stoffen. De Imani, een jurk met aangeknipte mouwen dat in model wordt gebracht met een riem.
Ondertussen maakte ik al een tweede versie in het stofje dat voor de definitieve versie bedoeld was, maar uiteraard draag ik ze nu gewoon allebei. Die tweede versie hebben jullie hier nog tegoed!
Lieve woorden van de dochter. Jammer genoeg is naaien voor mezelf een pak lastiger dan naaien voor kinderlijfjes.
Heb ik dan nog nooit een jurk voor mezelf proberen naaien? O jawel, in de voorbije jaren passeerden er al twee pogingen de revue. Aan mijn toon kunt u wellicht al afleiden dat die pogingen niet echt tot een draagbaar resultaat leidden of gelijk wat voor resultaat tout court.
Voor de volledigheid: slaapkleedjes tel ik niet mee. Daarvan heb ik wel al enkele exemplaren in de kast liggen, genaaid op basis van mijn zelfgetekende patroon 'Patattenzak'. Daar is geen kunst aan. Maar echt draagbare jurken voor overdag? Da's een ander paar mouwen ... letterlijk én figuurlijk.
Mijn eerste poging betrof een patroon van Butterick. Ik heb er welgeteld 1 patroondeel van overgenomen voor ik tot de conclusie kwam dat het veel te hoog gegrepen was en het gevecht met het flinterdunne, ultragekreukte flutpapier niet waard was. Het patroon werd daarop verbannen naar de categorie "misschien ooit eens".
Bij de tweede poging wou ik de Cambie Dress van Sewaholic maken. Hiermee ben ik iets verder geraakt. Ergens in een duister hoekje van mijn stoffenkast ligt nog een halve testversie stof te vergaren. Hoewel er geen deftig resultaat was, heb ik hier wel een belangrijke les geleerd: geloof wat de patroontekenaars, en met hen het halve internet, beweren over het patroon. In het geval van deze jurk: het patroon is getekend voor dames met een peervorm (lees: smalle schouders en bredere heupen). Wie mij in real life kent, is nu alvast aan het schateren / rologen / facepalmen schrappen wat niet past. Voor wie mij niet kent: ik - heb - geen - peervorm. Integendeel ... ik ben een aardbei, dat is te zeggen: bredere schouders en smalle heupen. Het compleet tegenovergestelde dus. U valt wellicht niet van verbazing achterover als ik u zeg dat de jurk niet paste ...
Ondertussen schrijven we enkele jaren ervaring later en vond ik het tijd voor een nieuwe poging. In de La Maison Victor editie van sept/okt. 2017 stond het ideale model voor deze sprong in het diepe. Een model dat geen ingewikkelde technieken vereist en gemaakt kan worden uit makkelijk te verwerken stoffen. De Imani, een jurk met aangeknipte mouwen dat in model wordt gebracht met een riem.
Oh boy, dat poseren is toch echt mijn ding niet ...
Voor de testversie koos ik een kakigroene tricot met kleine, zwarte strikjes en driehoekjes die ik vond bij Fabrik Unik. Met de overlock zat de jurk op een knip en een wip in elkaar en tot mijn grote verbazing paste ze meteen perfect. Wow, een unicum!
Reacties
Een reactie posten