Het vel van de beer ...

 Nadat ik de Leia-jas tot een goed (kuch) einde had gebracht, was ik helemaal op dreef. Tussen het t-shirt-bandwerk (daar leest u binnenkort meer over) door, wou ik weer eens wat moeilijkers maken. Ik koos een patroon dat ik nooit eerder maakte, met een techniek erin waarvan ik weet dat die niet eenvoudig is en kocht er een stof voor waarmee ik nog nooit eerder gewerkt heb. Slim? Nee, maar het leven is aan de durvers ... toch?

Aldus, eerst dat patroon. Het betreft de Feline, een mooi jurkpatroon uit de laatste nieuwe LMV. Het is een hemdjurk met opstaand kraagje en plooidetails vooraan en achteraan. In de taille zit een elastiek verwerkt en een striklint. De rok komt oorspronkelijk tot onder de knie, maar ik haalde er 15 cm af. Achteraf bekeken was dat 5 cm teveel ...

De stof is een crêpe (met 3% elasthan) van bij Madeline de Stoffenmadam. Omdat crêpe vrij soepel en glad is, sneed ik mijn patroondelen uit met een rolmesje. Dat ging heel vlot en ik had meteen een goed-begonnen-is-al-half-gewonnen-gevoel.

Maar toen kwam die techniek aan de beurt, waarvan ik al zei dat die niet zo eenvoudig is. Het schouderstuk moet namelijk 'ingezet' worden in het voorpand in een hoek van 90°. Ik heb de boel meerdere keren gespeld en mijn vingers meerdere keren geprikt vooraleer ik het onder de machine durfde steken. Het zit misschien niet helemaal perfect, maar de crêpe is hiervoor blijkbaar nogal vergevingsgezind en het resultaat mag best gezien worden - niet te dichtbij! 

Met de moeilijkste horde genomen, naaide ik gezwind verder aan de mouwen en het rokgedeelte. "Makkie!" zou mijn jongste spruit zeggen. Daarna trok ik de afgewerkte jurk aan. Het bovengedeelte had ik al eerder doorgepast, dus ik wist dat dat in orde was. En toen bekeek ik de rok en ... O, sh**! 

De zoom wipte naar buiten als een clownsrok, vooral aan de zijnaden. Dju, toch, hé, iets met vel en een beer, zeg maar ...

                                         

Voor die zijnaad wist ik wel wat ik moest doen: naadband opstrijken. Dus zat er niets anders op dan alles los te tornen (zoom, topstitch, lockstiksel en zijnaad zelf). Gelukkig had ik ondertussen ook al door dat de dubbel omgeslagen zoom ook geen goed idee was geweest en werkte ik af met een enkel omgeslagen zoom. Jammer genoeg was mijn stof wat beschadigd geraakt bij het tornen en kon ik mijn zoom niet smalletjes nemen. Ik riep nog een online hulplijn in, maar besloot het er uiteindelijk bij te laten.

De jurk deftig op foto krijgen, was niet simpel. En ik durf zelfs zeggen dat het er in 't echt precies toch net iets beter uitziet ...