Een Genova en een sjaaltje

Lang geleden, toen de dieren nog spraken, kocht ik een mooie, spotgoedkope viscose. Viscose vereist net wat meer handigheid - en een boventransportvoet die ik toen nog niet had - waardoor het stofje al die jaren in de kast bleef liggen. Zonde natuurlijk, maar de LMV van mei-juni ‘18 beloofde daar eindelijk verandering in te brengen.Van alle patronen uit deze topeditie - waarvan u hier reeds de Faro en de Milano op uw scherm zag passeren - was de Genova, een luchtig zomerjurkje voor soepele stoffen, meteen mijn favoriet. Ik zag er ook meteen de juiste combinatie in met het lang gekoesterde viscosestofje.

Het lapje kreeg niet alleen de eer om omgetoverd te worden tot een Genova, ik kocht er zelfs speciaal een snijmat en rolmesje voor. Viscose is glad en schuift makkelijk weg waardoor een rolmesje makkelijker werkt dan een schaar. ‘t Is te zeggen, dat is hoe het zou moeten gaan. Na een paar niet-zo-heel-rechte randen nam ik toch maar mijn schaar erbij. Wellicht deed ik iets fout. Of ben ik gewoon te stuntelig om rechtdoor te snijden. Dat kan ook ...

Het in elkaar zetten, ging vrij vlot. Dankzij de waarschuwingen op een fb-naaigroep liet ik mij zelfs niet vangen aan knoopsgaten die in naden verdwijnen. Ik zal nu niet beweren dat ze echt perfect in het midden stonden, maar ik had een goed bereikbare ‘tunnel-met-koordje’.

Dus, ziehier, een foto van mijn naaisel met de viscosestof:

‘Huh, wat is dat?’, vraagt u?
‘Awel, dat is een sjaaltje.’
‘Een sjaaltje?’
‘Ja, een sjaaltje...’
‘En de jurk?’
De jurk bleek bij het aantrekken tot mijn afgrijzen aan mijn beenvel te gaan plakken gelijk ne kauwgom in uw haar. Ik heb vanalles geprobeerd, de stof ettelijke keren van mijn vel geplukt en van die grootse beenbewegingen gemaakt waarvan de gemiddelde sumoworstelaar jaloers zou worden, maar het mocht allemaal niet baten. Uiteindelijk heb ik de jurk in de restjesbak gezwierd en van de overschot heb ik nog twee sjaaltjes gemaakt. Twee keer rond uw nek gedraaid valt de stof zwaar genoeg door om niet te gaan plakken.

Nu zat ik natuurlijk nog met een geknipt patroon voor een jurk die wel degelijk past. Zonde om dat gewoon weg te bergen. Mijn goesting in viscose was wel even voorbij dus besloot ik op zoek te gaan naar een schoon, licht tricotstofje. Een paneeltje nog liefst, dat zou wel schoon passen bij de Genova. Bij Madeline de Stoffenmadam viel ik als een blok voor een blauwe tricot met blaadjesborder van Swafing. Bij aankomst bleek de tricot niet zo licht en soepel te zijn als ik had gehoopt, maar ik ging er toch mee aan de slag.  

Het naaien in tricot ging even vlotjes en de knoopsgaten staan al iets meer naar het midden. Tijdens het ineensteken van het lijfje merkte ik al dat de fladdermouwen in de tricot niet gingen ‘fladderen’ maar wat recht bleven staan waardoor de te verdoezelen brede schouders juist extra in de verf werden gezet. Na wat uitproberen besloot ik een soort stolpplooi in de mouwtjes te naaien waardoor de stof een mouwkap vormt. Het resultaat is misschien niet zo mooi als de originele fladdermouwtjes, maar het is zeker draagbaar.

Voor de tunnel had ik niet meteen een bijpassend koordje in huis, dus stak ik er een willekeurig kleurtje in om te passen. Het zit er nog altijd in ... Dat geraakt nog wel eens vervangen ... of niet.