Een schot in de cactus

Ondertussen ben ik al enkele maanden geabonneerd op het naaitijdschrift La Maison Victor. Eerder kocht ik af en toe eens een los nummer, maar een mooie promo deed me uiteindelijk overstag gaan. En zoals dat gaat met zo’n tijdschriften zit er in de ene editie al wat meer naar mijn zin dan in de andere. De vorige editie (mei-juni ‘18) is er eentje van de eerste categorie. Tijdens het doorbladeren volgden de oh’s en de ah’s elkaar in hoog tempo op en het naai-to-do-lijstje in mijn hoofd werd weer duchtig aangevuld. Het was nochtans al lang genoeg om een jaar of vierentwintig te vullen ... Echt een schot in de roos dus.
Sinds mei maakte ik al drie projecten uit dat ene boekje en een vierde ligt geknipt te wachten om mee aan de slag te gaan.. Hier op de blog zag u daar alleen nog maar het Faro broekje van. Vandaag volgt de tweede uit het rijtje: de Milano polo.

Het was best een wat spannend project om aan te beginnen. Ik had nooit eerder een polosluiting gemaakt. Dat het patroon bovendien drie ‘huisjes’ meekreeg (niet bepaald de laagste moeilijkheidsgraad), hielp ook niet echt. Op een fb-naaigroep werd me echter verzekerd dat het allemaal wel meevalt en dat de uitleg in het boekje helder is. En zodoende deden we van de koe en de horens.

Eerste werk was een leuk stofje uitkiezen. Ik wou een stevige tricot met een hip, zomers printje in een frisse kleur. Bij Stof op Zolder dook een wonderschone stof op die aan alle voorwaarden voldeed en waar ik instant verliefd op werd. Een prachtige hemelsblauwe kleur en blitse cactusjes op een tricot van kwaliteit. Weer zo’n schot in de roos cactus. “Hebben-hebben!”, dacht ik en ik klikte gelijk de volledige voorraad in mijn winkelkarretje. Er zat nog maar 120 cm op de rol, dus ik beschrijf het hier misschien wat dramatischer dan het werkelijk was. *gniffel*

Vervolgens kwam het echte werk eraan. Na een try out op een lapje uit de restjesdoos naaide ik in het voorpand van de goede stof een acceptabele polosluiting. Met de grootste horde genomen, werd de rest van het project in alle rust afgewerkt.

Na amper een keer dragen, zitten er al heel wat vlekken op. *grmbl* 

De voltooide polo, een maatje 98, bleek nogal groot uit te vallen. Tenzij hij een groeispurt van jewelste heeft gepland, zal Emiel er waarschijnlijk volgende zomer ook nog in passen.  
Afwerken deed ik met blauwe kamsnaps, altijd handiger dan knoopsgaten in tricot.