Ne frak begot!

Ofte, voor lezers die mijn dialect niet kennen: “Een jas nog wel!”
Ja ja, mijn eerste jas. Een trench coat-model. Hij sluit met drukknopen en een striklint, wat de doorslag gaf om het te proberen want er komt geen rits aan te pas. Ritsen en ik, da’s geen match. Zodra ik die vastpak, komt Murphy er breed grijnzend bij zitten. Ooit jaag ik die gast wel eens weg, maar voor het maken van mijn eerste jas hield ik hem liever meteen op afstand.

Een jas dus. En meteen ook het vierde maaksel uit de rij uit dat ene LMV-boekje dat hier zoveel succes oogst. De London jas heeft, zoals het een trench coat betaamt, een kraag, een overslag (of hoe noem je dat?) over de rug en voorpanden, en steekzakken die verwerkt zitten in de deelnaden van het voorpand. Verder geen toeters of bellen maar indien gewenst is het natuurlijk niet moeilijk om enkele typische trench coat-details toe te voegen (denk aan een patje met knoop op de schouders bvb).

De stof van deze jas is een satijnkatoen met wat stretch erin van bij Piekewieke. Hoewel de stof zwaarder is dan gewoon katoen, voelde ik bij het uitpakken van mijn bestelling meteen dat die toch nog wat te licht was. Echt storend is dat niet. Alleen de plooi van de overslag bleef hierdoor niet mooi zitten, dus die heb ik wat verder toegestikt dan normaal de bedoeling is.

Zo’n jas is natuurlijk geen snel-klaar-project. Ik begon met het uittekenen van het patroon ergens halverwege juni en combineerde dat tijdens een aantal avonden met het naaien van andere spulletjes zoadat het niet te saai zou worden. Tijdens een gezellige naainamiddag in juli begon ik de stukken in elkaar te stikken en terwijl onze Rode Duivels zich de voetbalhemel in scoorden (de match tegen Brazilië) legde ik eindelijk de laatste hand aan dit project.

Als sluiting stak ik er twee kamsnaps in. Eentje om de jas te sluiten met openvallende kraag zoals op de foto’s en eentje om de jas helemaal tot bovenaan te sluiten. Van dat laatste vergat ik natuurlijk een aanfoto te maken ...